Publicatie: easyCity. Interventies in de vrescheurde stad
Het is dinsdagmiddag, loungetijd. Zo’n vijftig mensen houden zich op voor een winkelpand in een drukke winkelstraat in Amsterdam. De ruiten zijn volgeplakt met oranje posters met daarop het logo van easyCity. Een nieuwe tak van de easyGroup, bekend van easyJet, easyRentacar, easyMoney en easyEverything?
“Welkom in easyCity! Een zorgeloze stad vol gemak en comfort. Een stad waar u zich onmiddellijk thuis zult voelen omdat het hier precies zo is als overal elders,” klinkt het plotseling door de geluidsinstallatie. Een man in driedelig pak staat achter een katheder en spreekt de aanwezigen toe: “easyCity is een internationaal fenomeen dat wij eind vorige eeuw hebben ontwikkeld en dat sindsdien in razend tempo de aardbol heeft veroverd. Voortgedreven door creativiteit en snelheid, winst en consumptiedrift, hebben we elke grens overschreden, alle weerstand overwonnen en vrijwel elk verzet gebroken.”
Enkele passanten blijven verbaasd staan. Passagiers in een voorbijrijdende tram kijken nieuwsgierig naar het tafereel. De man in pak praat ondertussen door: “easyCity is het paradijs voor de koopkrachtige toerist, het walhalla voor de nieuwe kosmopolitische middenklasse en een dagelijkse droom voor minder draagkrachtige groepen. In easyCity kunt u 24 uur per dag winkelen, eten, drinken of seks hebben in een authentieke omgeving van tulpen, trapgevels en grachten. easyCity wil dat u geniet, uw gemak is ons product.”
Ook voor de Hema aan de overkant van de straat blijven mensen nieuwsgierig staan kijken. Is er dan eindelijk na ruim een jaar leegstand een nieuwe bestemming gevonden voor dit winkelpand? Een enkeling kan zijn of haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en steekt de straat over om een kijkje te nemen.
“easyCity is een succes, haar aantrekkingskracht is groot,” oreert de man achter het katheder onverstoord verder. “Onze bewoners komen dan ook uit alle windstreken. Sommigen op uitnodiging van ons, velen als ongewenste gast. Toch geven wij ook deze gelukzoekers een kans. Ze geven de stad haar zo geroemd, kleurrijke aanzien en ze dragen als onderbetaalde klusjesman, afwasser, kinderoppas of prostituee bij aan uw gemak.”
Met een grijns op zijn gezicht werpt hij een blik op de aanwezigen. “Uiteraard kent onze gastvrijheid en tolerantie haar grenzen. Normen en waarden vinden wij een groot goed. easyCity verwelkomt in principe iedereen die zich aan de regels houdt, maar tegen afwijkend gedrag en ongewenste cultuuruitingen treden wij hard op. Zwervers, bedelaars, krakers, straatmuzikanten en drugsgebruikers zetten wij aan het werk of verdrijven wij naar elders. Criminele illegalen sturen we terug naar huis. Uw veiligheid komt voor ons immers op de eerste plaats. Daarom houden talloze camera’s onze straten en pleinen meer dan 24 uur per dag in de gaten, zijn sommige zones niet voor iedereen toegankelijk en vragen wij u regelmatig naar uw identiteitsbewijs. Een groot aantal beveiligingsmensen zorgt er tenslotte voor dat u niets, maar dan ook helemaal niets, overkomt. Totale controle is ons handelsmerk.”
Enkele toehoorders voelen nattigheid en vervolgen hun weg. De rest wordt na het ontkurken van de champagne uitgenodigd om te ontdekken wat er achter easyCity schuilgaat.
Expositie
easyCity is een guerrilla-expositie die op initiatief van de Vrije Ruimte en het Autonoom Centrum in oktober 2002 in Amsterdam plaatsvond. Een guerrilla-expositie omdat easyCity niet alleen een tentoonstelling en programma over de global city aanbood, maar ook direct intervenieerde in de vercommercialiseerde stedelijke publieke ruimte. Voor de expositie werd een leegstaande winkel in een drukke winkelstraat gekraakt en ingericht als een filiaal van de easyGroup. Dit bedrijf is met haar feloranje logo nadrukkelijk in het straatbeeld aanwezig en voldoet als geen ander aan de verlangens van de hedendaagse wereldburger.
Door de verschillende diensten die de easyGroup aanbiedt – vliegen, internetten, auto rijden, slapen, eten, geld wisselen – kun je er 24 uur per dag in wonen. Het bedrijf is zelf een global city, een virtuele wereldstad waarin de permanent gemobiliseerde consument zich voor weinig geld verzekerd weet van alle gemakken in een volstrekt geprivatiseerde en veilige omgeving. easyCity is daarmee niet alleen de droom van elke consument, maar ook de utopie die ons door talloze bedrijven en politici wordt beloofd: de volledig veilige wereld waarin we ons onbeperkt en vrij kunnen bewegen en waar alles te koop is.
Ook Amsterdam presenteert zich graag als een easyCity, een stad met internationale uitstraling waarin toeristen, consumenten en de nieuwe kosmopolitische middenklasse die werkzaam is op het gebied van media, cultuur, kunst, vrije tijd en toerisme naar hartelust kan wonen, consumeren en ontspannen (loungen). Dit alles in een ‘authentieke’ omgeving van grachten, tulpen en trapgevels. Architectonische hoogstandjes, aangeharkte openbare ruimten en kwalitatief hoogstaande voorzieningen moeten de stad aantrekkelijk maken voor de werknemers van het transnationale bedrijfsleven en de koopkrachtige toerist.
Net zoals in andere wereldsteden bepalen restaurantketens, modezaken, multiplexbioscopen en winkelcentra het straatbeeld. Hierin moeten toeristen en consumenten veilig en onbeperkt kunnen genieten zonder gestoord te worden door sociale strijd of andere ongemakken. Om die belofte geloofwaardig te houden moet de binnenstad ‘veilig’ gemaakt worden. Bankjes worden verwijderd teneinde daklozen en andere ongewenste sujetten te ontmoedigen zich ergens consumptieloos te ontspannen. Camera’s worden geplaatst en politie en beveiligingsdiensten patrouilleren op straat om de bedrijven en het winkelend publiek te beschermen.
Dagelijks leven
Toch wordt niet de hele openbare ruimte bepaald door de belangen en strategieën van de macht. Ook de stadsbewoners ontwikkelen om hun verlangens te realiseren voortdurend praktijken waarbij ze de openbare ruimte anders benutten dan architecten, planologen en stadsbestuurders voor ogen hadden. Een nieuw voetgangersgebied wordt een skateboard-baan, een gerenoveerd gebouw verandert in een werkterrein voor graffiti, billboards worden het doelwit van adbusters en stickeraars, het halletje van de pinautomaat blijkt een perfecte partyplek en verkeersaders worden collectief bezet door Fridaynight-skates, feesten van Pluk de Straat of een demonstratie tegen de oorlog in Irak.
De guerrilla-expositie easyCity wilde deze kant van de strijd om de openbare ruimte zichtbaar maken en tegelijkertijd de gevolgen van de opmars van het bedrijfsleven in de vormgeving en inrichting van de stad aan de orde stellen. Hoewel we ons hiermee situeerden binnen een actuele politieke discussie over het verdwijnen van vrijplaatsen en sociale functies in de stad, gentrification en vercommercialisering van de openbare ruimte, wilden we onze kritiek en actie niet beperken tot de politieke ruimte zoals die gedefinieerd is door de cultuur van politieke partijen, demonstraties, informatiestands en frustrerende protest- en discussiebijeenkomsten. Wij wilden de politieke ruimte uitbreiden naar het dagelijks leven van mensen. Dit deden we door een politiek onderwerp in een ongebruikelijke context te plaatsen - een winkel in een winkelstraat - en door activisten, academici, videomakers, filmers, fotografen, dansers, psychogeografen, urban explorers, vrije-ruimtebouwers en andere kunstenaars bij elkaar te brengen en zo nieuwe vormen van politiek en esthetiek te creëren die de benauwende grenzen van veel politieke acties en kunstexposities overstijgen.
De Berlijnse tentoonstelling Baustop Randstadt van een werkgroep van de Neue Gesellschaft für Bildende Kunst diende als één van de inspiratiebronnen. Deze tentoonstelling over de ontwikkelingen in de stad Berlijn vond van augustus tot oktober 1998 plaats in een tentoonstellingruimte in de Fernsehturm, midden in het voormalige centrum van Oost-Berlijn. In deze ruimte presenteert de gemeente Berlijn zelf altijd haar nieuwbouw en ontwikkelingsplannen voor de stad. Baustop.Randstadt maakte hiervan gebruik door haar expositie te presenteren als een nieuw ontwikkelingsplan van de gemeente en zo verwarring te scheppen bij de bezoekers.
Om dezelfde reden kozen wij ervoor de expositieruimte in te richten als een winkel van de easyGroup en zo de nietsvermoedende consument naar binnen te lokken en hem middels installaties, performances en debatten te confronteren met, of zich te laten verbazen, over de ontwikkelingen in zijn eigen stad.
Opening
Na maanden voorbereiding en onderlinge debatten is het dan zover. Op dinsdagochtend 8 oktober 2002 verzamelen zo’n tachtig mensen zich in OT301, de voormalige Filmacademie op de Overtoom. Elders in de stad staan twee vrachtwagens van verhuurbedrijf Theaterstraat volgepakt met de spullen voor de inrichting en expositie te wachten. In de week daarvoor is al begonnen met zaaien van verwarring. Het eerste van een drietal feloranje posters werd in de binnenstad geplakt: ‘a new idea for an easyGroup, call & win 06-…’ stond erop geschreven. Wie het telefoonnummer belde, hoorde een nietszeggende jingle, die ook door de vrije radio’s in Amsterdam de ether in werd gezonden.
Om half elf vertrekt de groep richting het te kraken pand; de breekploeg is al aan het werk en na enig tegensputteren vliegt de deur open. Niet veel later arriveren de vrachtwagens
en worden de spullen het pand ingedragen. De ruimte is volledig kaal en stoffig. Iedereen gaat als een razende aan de slag. Het is indrukwekkend hoe de ruimte elk half uur van gedaante verandert. Zo’n 25 mensen lopen continu door elkaar, zijn hard aan het klussen, verplaatsen dingen van A naar B. Anderen zetten het even later weer terug van B naar A. Inrichtingsplannen worden gemaakt en weer verscheurd. Enkele mensen gaan de grote winkelramen te lijf met spons en zeem, een unicum in de geschiedenis van de Amsterdamse kraakbeweging. Agenten worden rondgeleid om leegstand te constateren, een TV-ploeg staat te filmen. Een ware wervelstorm. Iedereen is stomverbaasd dat het allemaal werkt en dat om vijf uur de deuren open kunnen voor het publiek.
Zodra nieuwsgierige blikken in de deuropening verschijnen worden ze vanachter de balie door ‘getraind’ winkelpersoneel in easyKostuum aangespoord een kijkje te komen nemen. “Het kost niks.” Eenmaal binnen worden ze geconfronteerd met een monitor en bewakingscamera die op henzelf is gericht. De ‘winkel’ is in strak oranje en wit vormgegeven en oogt bijna als een echt filiaal van de easyGroup. De hele week lopen er mensen binnen die vragen om een ticket naar Barcelona, Londen of andere bestemmingen waarmee easyJet adverteert. Anderen komen om te internetten, maar ontdekken tot hun verbazing, en soms ook teleurstelling, dat je op de aanwezige computers niet het wereldwijde web op kunt. Wel kun je met de installatie Smoothcity Amsterdam van Matrix-g-sea, een interdisciplinaire groep bestaande uit Sofia Vyzoviti, Elina Karanastasi en Franco Cavouto, je eigen reis door Amsterdam maken met behulp van een op de muur geprojecteerde kaart van de stad. Met op het web gebaseerde software worden zo je persoonlijke sporen in door tijd versnelde ruimten vastgelegd. “Je kunt het gebruiken als spel, stadsgids of een abstracte publieke biechtvader”, aldus Matrix-g-sea.
Op de hiermee verbonden installatie van Vincent de Jong kun je door middel van keuzetoetsen vijftien verschillende gesprekken met buitenlandse werknemers op de werkvloer horen. Je kunt kiezen uit, bijvoorbeeld, een Bengaal in een wasserette, een Turkse stratenmaker, of een Liberiaanse krantenbezorger. In het kielzog van de internationale data en goederenstromen zijn vanuit de gehele wereld migranten de stad binnengetrokken. Ze verrichten het in de regel slecht betaalde werk dat de nieuwe middenklassen van haar gemak en comfort voorziet. Regelmatig zijn ze gedwongen tot een bestaan in de illegaliteit omdat ze geen werk- en verblijfsvergunning kunnen krijgen.
De video-installatie Madame Cosmopolite van Ilse van Liempt en Hanna Smitmans heeft de illegale prostitutie tot onderwerp. Op een winkelruit is een levensgrote poster van een pikant gekleed kamermeisje geplakt. Op de hoogte van haar borsten zit een videocamera verscholen die de reacties van passanten registreert en op een tv-scherm binnen in de ruimte afspeelt. Het kamermeisje is in dienst van easyCompany, het ‘bedrijf’ dat vrienden levert voor een nacht. “Het aanbod van onze vriendenclub is uiteraard een afspiegeling van onze multiculturele samenleving’’, staat in een begeleidende folder. “Vrouwen, mannen en transgenders uit Rusland, Oekraïne, Polen, Kroatië, Servië, Moldavië, Brazilië, de Dominicaanse Republiek, Ecuador, Nigeria en Thailand bieden in easyCity hun gezelschap aan.”
Maar easyCity biedt meer. Zo helpt easyKlus je tegen geringe betaling met allerlei karweitjes. “De toegewijde werknemers komen uit alle windstreken en nemen uw dagelijkse beslommeringen graag over”, zo leert de folder.
Logo’s
De komst van migranten heeft Amsterdam de afgelopen decennia ingrijpend veranderd. De stad kent niet langer één publieke ruimte, maar is een bundeling van een serie diasporische publieke ruimten waarin allerhande ‘culturen’ of ‘contexten’ gevestigd zijn die via media verbonden zijn met vergelijkbare culturen en contexten elders. Een overwinning van de Turkse voetbalclub Galatasaray in de UEFA-cupfinale of de bezetting van Palestina door Israël hebben dan al snel een grote impact op de stad Amsterdam. Dit wordt misschien nog gepikt wanneer Turkse jongeren luid toeterend door de straten van Amsterdam rijden na de overwinning van Galatasaray, maar leidt tot problemen als Marokkaanse jongeren tijdens een demonstratie tegen de oorlog in Palestina het Nationaal Monument op de Dam beklimmen om vervolgens hotel Krasnapolski te bekogelen omdat het een joodse naam draagt.
Hilje van der Horst greep de laatste gebeurtenis aan voor de fototentoonstelling en diavertoning easyIdentity. Hierin laat ze zien hoe het Nationaal Monument op de Dam, dat is ontworpen en bedoeld als monument van nationale trots, in de loop der jaren door allerlei groepen is gekaapt om er hun eigen betekenis aan gegeven. Dit was voor anderen regelmatig aanleiding om het monument schoon te vegen. De openbare ruimte in de stad is voortdurend inzet en uitkomst van een strijd tussen haar verschillende bewoners en gebruikers. Hoewel de strijd ongelijk is – sommige partijen hebben meer mogelijkheden om de ruimte naar hun wensen en verlangens vorm te geven, terwijl anderen in de marge moeten opereren – is ze nooit gestreden. In deze strijd wordt de global city vormgegeven.
Een ander voorbeeld van strijd is die om het beeld in de openbare ruimte. De logo’s van het internationale bedrijven die het stadsbeeld in de global city domineren, zijn velen een doorn in het oog. Het fotoboek en de geluidscollage A31 van het collectief Deeez! is een neerslag van een demonstratie tegen de dominantie van het bedrijfsleven op 31 augustus 2002 in Amsterdam, ten tijde van de VN-milieutop in Johannesburg. De demonstranten hadden onder andere grote zakken bij zich waarmee ze de alom aanwezige logo’s op uithangborden konden bedekken.
Anderen grijpen de logo’s en de macht die ze symboliseren juist aan om hun eigen boodschap te ‘communiceren’. Anders dan de traditionele politieke actie die uit is op contra-informatie en confronterende actie gaan deze communicatieguerrilla’s op zoek naar mogelijkheden om de communicatiekanalen en -middelen, zoals logo’s en billboards, te verstoren. Door te spelen met de discoursen en representaties van macht kan het machtsvertoon van het bedrijfsleven worden omgevormd tot een decor van je eigen boodschap, zo is de gedachte. In talloze landen en steden zijn groepen en individuen actief op dit terrein met illustere namen als het Billboard Liberation Front, California Department of Corrections en ABBA (Anti Billboard Brainwashing Action).
In easyCity is op uitnodiging van dhz23 ook een adbusting-cel neergestreken. In een aparte kamer ligt een keur aan stickers en posters uitgestald die op creatieve wijze bestaande bedrijfslogo’s en andere symbolen persifleren. Speciaal voor easyCity heeft dhz23 een poster vervaardigd met een afbeelding van ‘Che Laden’, een persiflage op de overbekende Che Guevara-poster waarbij het gezicht van de revolutionair uit de jaren zestig vervangen is door dat van Osama Bin Laden. Op de baret prijkt geen ster, maar de Nike-swoosh. Boven het affiche staan windings-symbolen (computertekens) die vertaald het woord ‘evolution’ opleveren. Onder aan het affiche staat collateral image, een verwijzing naar de term collateral damage waarmee ‘bijkomstige’ burgerslachtoffers van de ‘oorlog tegen het terrorisme’ worden aangeduid. Ook politieke strijd en terrorisme zijn tegenwoordig handelswaar. Che Guevara is na zijn dood tot logo gebombardeerd. Je ziet hem overal op T-shirts en posters, vaak zonder dat de drager van het T-shirt weet wie hij was of waar hij voor stond. Bin Laden zal het waarschijnlijk niet anders vergaan. Dat Bin Laden in andere delen van de wereld kan wedijveren met Coca Cola en Nike bleek uit de stormloop van Marokkaanse kids op de poster toen deze, onder het mom van “Alles moet weg. Radicale opruiing”, gratis mochten worden meegenomen. Van Che Guevara hadden zij nog nooit gehoord; voor hen was het een poster van hun held: Bin Laden.
Angst
Niet alleen Marokkaanse kids ontging de meervoudige betekenis van de poster. Ook de politie nam, na een klacht van een buurtbewoonster, een aantal Che Laden-posters uit de ruimte van het Autonoom Centrum in beslag. Evenals een poster die oproept tot het boycotten van Israëlische producten vanwege de onderdrukking van het Palestijnse volk. Later die week moest de politie toegeven dat de inval en inbeslagname van de poster, die tot Kamervragen van het SP-kamerlid Van Bommel aan de minister leidden, onrechtmatig waren. De politie beloofde haar excuses aan te bieden, maar daar is het nooit van gekomen. Wel leverde de politie-actie veel publiciteit op. Het Parool drukte de in beslag genomen posters zelfs prominent en fullcolour af op de voorpagina van haar editie van 11 oktober. “Goed dat er politie is”, luidde de licht-ironische kop boven het artikel.
De overtrokken reactie van de politie kan worden verklaard uit de angst voor het terrorisme die na 11 september 2001 de wereld in haar greep lijkt te hebben. Een angst die net als het terrorisme een effect is van de globalisering en in toenemende mate als leidraad geldt voor de inrichting van de openbare ruimte. In hun bijdrage Smooth and control laten Bas van de Geyn en Floris de Graad zien hoe de inrichting van de stedelijke ruimte steeds meer wordt bepaald door angst. Beveiligingscamera’s en -personeel, meer politie en afgesloten zones moeten de stadsbewoners het gevoel geven dat hen niets kan overkomen. Tegelijkertijd wil men zich wel vrij kunnen bewegen en spannende dingen beleven. In de video-installatie Safety Rope die het tweetal met medewerking van Igor Sevçuk maakte, wordt deze paradox aanschouwelijk gemaakt aan de hand van de zeer vertraagde val van een bungeejumper. Deze populaire bezigheid symboliseert immers als geen ander de wens van de huidige westerse mens om iets ‘gevaarlijks’ te doen – zoals in de Pepsi-slogan “Live life to the Max” – maar tegelijkertijd verzekerd te zijn van de goede afloop. Of zoals een verzekeringsmaatschappij het een aantal jaren geleden in haar reclamecampagne omschreef: “Denk vrij, denk Aegon”.
Jamming
De inventiviteit van reclamebureaus en marketingdeskundigen om grenzeloze verlangens, maar ook kritiek en verzet te verbinden met producten is groot. Culture jamming is al lang niet meer voorbehouden aan romantische kunstenaars die hun tags, stickers en flyers in de openbare ruimte achterlaten. Heineken hangt de bushokjes vol met ‘amateuristische’ affiches, die lijken op posters waarmee kunstenaarsinitiatieven of kraakpanden hun illegale feestjes aankondigen. McDonald’s en Nighttown gebruikten in Rotterdam mallen, waarmee de straten ‘spontaan’ worden bespoten. Volgens Siebe Thissen beseffen kunstenaars en activisten die menen dat adbusting of culture jamming middelen zijn om kritiek te leveren op de ‘billboardisering’ van de openbare ruimte niet dat ze als brandpickers en marketeers vooruitlopen op ontwikkelingen in de reclame-industrie. “Zoals kunstenaarsinitiatieven en kraakpanden de weg plaveiden voor de kolonisering van ‘vergeten’ stadsdelen door projectontwikkelaars, zo dragen ook jammers hun steentjes bij aan de vorming van de global city,” aldus Thissen in de karaoke-video Jammin the City die in easyCity werd vertoond.
Een groep activisten uit Barcelona lanceerde daarom zelf een kledingmerk: Yomango, plat Spaans voor ‘ik jat’. Yomango maakt, zoals alle grote kledingbedrijven, zelf geen kleding maar ‘verkoopt’ een lifestyle die het stelen van de kleding en andere goederen die je wilt hebben propageert. “Wij vinden het niet normaal dat sommigen ‘recht’ hebben op een luxe leven, en de rest zich moet beperken tot bagger uit de Aldi. Wij vinden dat iedereen champagne bij het ontbijt moet kunnen drinken als ‘ie daar zin in heeft”, aldus Yomango. Yomango ontwerpt alleen de labels die je op je gejatte kleren kunt naaien. De coolste broeken in haar kledinglijn zijn die met een gat in de achterzak. Daar bevond zich de alarmklip die je er bij de geslaagde winkeldiefstal af moest rukken. Ook ontwierp Yomango een hip winkeldievenjack met veel zakken om gejatte spullen in te verbergen. Inclusief een zak achterop de rug waarin je dingen kunt doen die je zelf niet meer nodig hebt, of die je weg wilt geven. Anderen kunnen die er dan gemakkelijk uitpakken.
Yomango is niet bang dat haar actie vercommercialiseerd wordt, dat is juist de bedoeling: “We zouden het geweldig vinden als het bedrijfsleven er mee weg zou lopen en het Yomango-logo verder zou helpen verspreiden.” Yomango wil laten zien dat je zelf kunt bedenken wat je wenst, en dat je vervolgens gewoon kunt pakken wat je echt wilt, ook als je daar het geld niet voor hebt. “Hiermee maak je ter plekke een volstrekt andere economie, die niet op geld gebaseerd is, maar op ruil en verlangen”, aldus Yomango.
Ook easyCity propageert het idee dat je zelf een andere economie kunt vormgeven door een ruimte uit de markt te nemen en daar iets aan te bieden dat niet te koop is, maar waar iedereen van kan genieten. Iedereen moet immers kunnen genieten van een easy leven, niet alleen de mensen die zich dat kunnen veroorloven. We vonden het daarom belangrijk de expositieruimte een open en uitnodigende aanblik te geven, zodat iedereen zich welkom zou voelen. Daarnaast wilden we door de mengeling van adbusting, een inhoudelijk programma, beeldende kunst en een lounge-ruimte waar je terecht kon voor een kop koffie of thee, verschillende mensen aanknopingspunten bieden om mee te denken en te praten over de problematiek van de global city.
Overidentificatie
Veel buurtbewoners reageren enthousiast op de actiekraak en expositie. De verdringing van sociale huurwoningen, het verdwijnen van buurtwinkels en kleine werkplaatsen is ook in de Kinkerbuurt volop aan de gang. De voorzitter van een huurdersvereniging wil graag samen met ons actie ondernemen tegen de uitverkoop van de buurt. Een gepensioneerde man vertelt dat hij en zijn maten na sluiting van een koffiehuis gedwongen waren in de Hema koffie te drinken. Nu de Hema geen koffiehoek meer heeft, moeten ze naar de McDonald’s. Daar wordt het niet op prijs gesteld dat je na het nuttigen van de koffie nog uren blijft hangen. De Marokkaanse bakker van een paar winkels verderop zegt dat we vooral bij hem brood moeten afnemen. Zijn zoon, die hem vergezelt, is ook kunstenaar, laat hij enthousiast weten. Later in de week bestellen we inderdaad brood bij hem voor de Sick Mac, een speciaal easyCitybroodje met tomaat, gebakken aubergine, champignons en een sausje. Ook kon je een zakje Junkfood nuttigen: twee sticks met diverse groenten en mozzarella. Dit alles wordt in een boterhamzakje gegooid, een bijzonder sausje er overheen, zakje dicht en shaken maar.
Naast de enthousiaste reacties van buurtbewoners was er ook kritiek op easyCity, met name uit activistische kringen. Men vond de guerrillaexpositie niet confronterend genoeg en de boodschap die we wilden overbrengen niet duidelijk. Volgens ons is het scheppen van verwarring soms belangrijker dan het ‘communiceren’ van een duidelijke boodschap omdat het mensen mogelijkheden biedt zélf hun ideeën en mening over een onderwerp vorm te geven. Complexiteit is altijd democratischer dan versimpeling: hoe complexer een systeem, hoe meer mogelijkheden er zijn om op je eigen voorwaarden in te loggen en af te haken. Daarnaast is confrontatie niet altijd de enig juiste of meest zinvolle strategie. Het ging ons er immers vooral om een ontwikkeling in de stad zichtbaar te maken. Elke ideologie, ook die van de bedrijfsglobalisering, heeft een verborgen keerzijde die onder geen beding mag worden geuit, een taboe. Door de strategie van overidentificatie - zoals door het omarmen van easyCity en de (beeld)taal van het bedrijfsleven – wordt die verborgen keerzijde verwoord in de taal van de macht, helderder dan de tegenstander zelf dat doet, maar met de volmaakte imitatie van hun toon en het uiterlijk van hun symbolen. Je surft mee op hun macht in plaats van er met je kop tegenaan te bonken: “Welkom in easyCity!, een zorgeloze stad vol gemak en comfort. Een stad waar u zich onmiddellijk thuis zult voelen omdat het hier precies zo is als overal elders.”
Dit boek laat je middels verhalen, interviews, essays en beelden kennismaken met easyCity. Het is zowel een neerslag van de expositie en de debatten die gedurende de week werden gevoerd, als een bijdrage in de discussie over en strijd tegen de door commercie, angst en uitsluiting gedomineerde global city. In een viertal delen over achtereenvolgens economie, openbare ruimte, ervaring en controle, worden zowel de gevolgen van de reële en virtuele hekken en barrières in de hedendaagse wereldstad onderzocht, als de manieren beschreven waarop stadsbewoners met deze hekken spelen, ze omzeilen of ze afbreken.
